Ik had het koud?? En busreis naar Tamalé

De zaterdagochtend begon toen ik rond een uurtje of 4 wakker werd omdat ik het koud had. Nou hoor ik je denken, nee ik ben niet gek en ja het is hier nog steeds rond de 35 graden, maar blijkbaar dachten de mensen van het gastenverblijf dat die blanke meid niet tegen warmte kan en hebben ze daarom de airconditioning snachts op standje noordpool gezet terwijl ik daar zonder dekens in een lakenhoes lag... maar goed, na 7x de verkeerde knopjes ingedrukt te hebben was de airco uit en kon ik verder gaan slapen, totdat ik rond een uurtje of 7 weer wakker werd omdat ik het bloedje heet had. Toen ben ik maar opgestaan.
Nadat ik bij Toontje ontbeten heb zijn we nog even bij de puppies geweest en heb ik nog maar even goed overwogen of ik ze echt niet mee kon nemen. Tegen het begin van de middag zijn we met een taxi richting het busstation gereden en onderweg gestopt om te pinnen. Nou moet ik zeggen dat ik me toch wel even rijk voelde toen ik ineens met een stapel van tachtig biljetten in mn handen stond. Het omrekenen moet ik nog even door krijgen want Toontje was op zn zachts gezecht lichtelijk geschokeert toen ik haar haar geld gaf, het blijkt dat ik haar bijna het dubbele gaf dan wat ik zou moeten geven, gelukkig hielp ze me even mee met tellen.
Eenmaal aangekomen op het busstation heb ik afscheid genomen van Toontje nadat ze mij nog even geholpen heeft met het regelen van een ticket naar Tamalé, ik vertrek nu dus een dag eerder dan gepland omdat er vanwege de kerstdrukte weinig tickets beschikbaar zijn. Verder werd ik vriendelijk ontvangen door het personeel van het busstation en heb ik de eerste 3 huwelijksaanzoeken gehad. Gelukkig konden ze er zelf ook om lachen haha.
De bus zou om 4 uur vertrekken dus moest ik nog heel lang wachten. De eerste twee uur ongeveer ben ik met wat kinderen gaan spelen welke mij allemaal erg interresant vonden omdat ik blank ben. In mijn rugzak zat een kladblok en een pen en hebben ze zich helemaal uitgeleefd met tekenen, sommige konden al schrijven en ik heb ze een aantal handklapspelletjes proberen aan te leren. Wat erg leuk was was dat er steeds meer kinderen bij kwamen zitten, en de moeders leken erg blij dat ze even niet op hoefde te letten en boden mij dus ook de hele tijd eten aan wat ik maar even vriendelijk afgewezen heb omdat ik me toch niet helemaal fit voelden in de hete zon. Uiteindelijk voelde ik me echt even helemaal niet goed en ben ik maar even ergens anders in de schaduw gaan zitten waar een meisje van ongeveer mijn leeftijd, Keenda, welke ook naar Tamalé gaat mij even heel lief geholpen heeft door mij de weg te wijzen naar de wc's toen ik aangaf dat ik misselijk was en toen een fles water voor me gehaald heeft omdat ze zag dat het het even niet goed ging. Nadat het grootste gedeelte van het water in mijn nek was beland in de hoop wat af te koelen ging het iets beter en uiteindelijk kon ik de bus in waar ik me door de airco en rust wel weer een stuk beter voelde. Over water gesproken trouwens, ik heb gister middag voor het eerst water uit een zakje gedronken bij Toontje welke gelijk zij dat ik maar even buiten moest gaan staan omdat dat de eerste keer nooit goed gaat ;). Inmiddels lukt het water uit zakjes drinken prima.
Nadat ik ongeveer een uur in de bus heb gezeten is deze ook daadwerkelijk gaan rijden rond een uurtje of 5. Onderweg genoot ik vooral van het uitzicht; de velen geitenmarkten, honden die op het dak lagen af te koelen, en de natuur die langzaam overging van een rode zandvlakte met meer losse dan vaste stenen naar het groene paradijsje waarvan je dacht dat het alleen in films bestond, en toen weer terug naar zand. Heel veel zand.
Hoe later het werd hoe kouder het werd in de bus vanwege de airco, en des te kleiner mijn hoop werd dat ze de keiharde muziek nog uit gingen zetten. Halverwege de busreis was mijn batterij van mijn telefoon bijna leeg en dat zou betekenen dat ik geen contact meer kon houden met Sylvester of Emmanuel over het ophalen, gelukkig heeft Keenda mij bij een volgende stop even de weg gewezen naar bij wie ik een opgeladen powerbank kon kopen. Achteraf kwam ik er wel achter dat ik hier veel te veel voor betaald had, maar omgerekend was het niet zo veel gelukkig.
Na nog wat uren kwamen we eindelijk aan in Tamalé. Terwijl ik stond te wachten op Emmanuel, de vader van het gastgezin, om me op te halen, kwam de zon op en kon ik Tamalé voor het eerst in me opnemen. Overal waar ik keek liepen geiten, stonden mensen dingen te verkopen, of liepen kinderen met dingen die in Nederland als afval beschouwd worden te spelen. En dat al om 6 uur 's ochtends. Vervolgens heeft Emmanuel me opgehaald en zijn we naar de families compound gereden. Ik weet nog niet precies wie wie is want er lopen een heleboel mensen hier, maar er staan meerdere huizen tegen elkaar met een gedeelde binnenplaats met toilet en douchruimte. In het huis waar ik verblijf woont het gezin van Emmanuel en zijn vrouw Juta. Zij hebben een dochter Hannah, en 3 zoons, waarvan 1 naar school was en 2 kleine jongetjes van een jaar of 4 en 6; Elias en Ibrahim (geen idee of ik de namen goed schrijf). Ik ben toen even gaan slapen in mijn kamer welke al gauw niet goed dicht bleek te kunnen want nog geen half uur later stonden Elias en Ibrahim lachend naast mijn bed met een stuk of honderd vragen haha. Vanmiddag ga ik even naar de markt met 2 meiden, volgens mij een zusje en nicht van Juta, en gaan we langs het ziekenhuis om tijden en dergelijke af te spreke voor morgen, dan begin ik namenlijk in het ziekenhuis.
Voor nu ga ik even uitrusten en proberen om alles en iedereen hier langzaam in me op te nemen.

XxxJessie