Eerste dag ziekenhuis en dashing through the sun!
Door: Jessie
Blijf op de hoogte en volg Jessie
25 December 2019 | Ghana, Tamale
Maandagmiddag ben ik dus samen met Edith en Nancy, tante en nicht die ook in de compound wonen naar het ziekenhuis geweest. Ik ging voor het eerst met de yellow yellow (taxi) en dat was een hele ervaring. We zaten met zijn 4en inclusief chauffeur en ik was blij dat ik in het midden zat want bij iedere bocht was ik bang dat Nancy of Edith eruit zou vallen haha.
Eenmaal aangekomen bij Tamalé central hospital was het heel lang wachten en een aantal telefoontjes met Sylvester omdat er blijkbaar een brief kwijt was. Gelukkig kon ik toch de baas van het ziekenhuis ontmoeten welke mij heel blij ontving. Uiteindelijk hebben we afgesproken dat Sylvester een nieuwe brief ging schrijven en die avond naar het ziekenhuis zou sturen zodat ik dinsdag alsnog kan beginnen. Het ziekenhuis bestaat uit allemaal kleine "gebouwtjes" welke de verschillende wards zijn. Voor wat ik nu gezien en gehoord heb, is er een female ward, male ward, pediatric ward, maternity ward, labour ward, neonatal ICU, en een theater (OK). Volgens mij is er geen a&e of ehbo of iets dergelijks en dus is het even morgen afwachten waar ik geplaatst wordt.
Vervolgens zijn we vanaf het ziekenhuis naar de markt gelopen waar Nancy en Edith een aantal dingen moesten halen voor de familie aan eten en dergelijke voor kerst. De familie is Christelijk en viert dus uitgebreid kerst vandaar dat er dus ook zo veel familie in de compound is, deze zijn allemaal naar Tamalé gekomen voor de feestdagen blijkt. De markt was een doolhof aan drukte en kleine straatjes maar was wel enorm gaaf om te zien. Enorm veel kleuren en echt werkelijk alles wat je kan bedenken werd er verkocht. Vervolgens zijn we weer met de yellow yellow terug gereden naar het huis. Hier heb ik even wat uitgerust en langzaam geprobeert wat meer mensen te leren kennen. 'S avonds kreeg ik rijst met een soort hele pittige tomatensaus, het was erg veel en halverwege heb ik dus ook maar beleefd aangegeven dat ik vol zat. 'S avonds vroeg Juta, mijn gastmoeder, of ik wilde helpen met het verzieren voor kerst, een heel erg zielig klein nepboompje en een stuk of dertig ballonnen later zag het er toch een stuk gezelliger uit in de woonkamer. Bij het horen van de ballonnen kwamen Elias en Ibrahim en nog een ander meisje uit de familie (ik denk een nichtje) van een jaar of 4 naar binnengerend en hebben we de rest van de avond met de balonnen gespeeld.
Dinsdag
Vandaag is het kerstavond en mijn eerste dag in het ziekenhuis. Ik had afgesproken om om 8 uur in het ziekenhuis te zijn dus zat rond kwart over 7 in de woonkamer te wachten op Emmanuel die mij weg zou brengen. Rond kwart voor 8 kwam die binnen en was ik dus in lichte stress omdat we dus te laat zouden komen. Op zn gemakje reden we naar het ziekenhuis en nadat Emmanuel 2 keer naar een verkeerd ziekenhuis was gereden kwamen we rond half 9 aan bij Tamalé central. Niemand leek zich er iets van aan te trekken hoe laat je binnen komt en de baas was zelf ook nog niet binnen dus moest ik toch nog even wachten. even later kwam er een assistent, volgens mij van de baas, naar me toe om me op weg te helpen. Hij vroeg mij of ik in pediatric, labour of maternity wilde werken de eerste week en dat is pediatric geworden. Wel zij hij dat als ik wil ik dus ook nog van afdeling kan wisselen na 1/anderhalve week.
Aangekomen op de afdeling moest ik weer wachten op het afdelingshoofd, deze ging mij een rondleiding geven. De afdeling was een soort grote zaal met aan de ene kant van het looppad bedden met kindjes erop met hun ouders en aan de andere kant een soort verhoogde metalen "kooien" waar de babys inlagen. Achter in de zaal was een bureau waar alle patienten werden in of uitgeschreven en was de "admissionstable", dit was een grote tafel met infuusmateriaal en het blijkt dat zodra kinderen worden binnengebracht ze gelijk een infuusnaald ingebracht krijgen zonder dat er uberhaupt onderzoek oid gedaan word. De infusen zelf worden afgedekt met dikke witte niet steriele pleisters en blijven van wat ik hoorde net zo lang zitten als dat de kinderen opgenomen zijn, zonder dat iemand dus kan controleren op infecties of dergelijk.
Ongeveer halverwege de zaal stond een klein tafeltje met 2 stoelen voor het toedienen van medicatie. Wanneer een kindje medicatie nodig heeft moet de familie dit zelf gelijk gaan halen bij de apotheek en wanneer het dan tijd is om die medicatie toe te dienen roept de verpleegkundige die op dat moment medicatie doet de naam en moet de moeder met het kindje en het tasje medicatie naar het tafeltje toekomen zodat de verpleegkundige het kan toedienen.
Rond 9:30 werd mij verteld dat als ik daadwerkelijk iets wilde doen of leren ik met Charles mee zou moeten lopen, dit was de enige gespecialiseerde verpleegkundige op de afdeling en ook een van de weinige die ik ook echt heb zien werken. De meeste verpleegkundige zitten het grootste gedeelte van de dag te kletsen in de nurses restroom en af en toe loopt er iemand naar buiten om een infuus te plaatsen of verwijderen als een patient wordt opgenomen of naar huis mag en de medicatietafel werd vrijwel de hele tijd dat ik daar was door 1 persoon gedaan.
Gelukkig wou Charles erg graag al mijn vragen beantwoorden en stelde hij mij al snel voor aan Shamima, ons belangrijkste patiëntje van de dag. Shamima is ongeveer 3 á 4 schat ik en had over haar gehele torso en bovenbenen tot ongeveer haar knieën en op haar linkerarm en een gedeelte van haar gezicht derdegraads brandwonden. De familie sprak geen engels dus toen ik Charles vroeg wat er gebeurd was zij hij alleen dat ze met vuur aan het spelen was. Het verband van Shamima was erg vies en nat en om haar hoofd hing het erg los waardoor de brandwonden op haar kaak en oor open en bloot lagen in de alles behalve schonen en steriele omgeving. Toen ik vroeg hoelang ze al op de afdeling lag bleek dat ze er al meer dan 3 weken lag. Omdat het verband al 2 dagen niet verschoond was en de wonden dus ook al 2 dagen niet behandeld waren werd het volgens Charles een lange middag met Shamima. Ze werd door haar familie mee naar buiten naar een soort hal getild wat natuurlijk erg veel pijn deed. Er was blijkbaar geen geld/ruimte voor rolbedden of brancards. Buiten werd ze op een kleedje op een tafel geled en haalde de verpleegkundige die Charles zou helpen een kar op met materiaal, welke dus ook weer door de familie gekocht waren. Ik had afgsproken met Charles dat ik voor nu alleen zou observeren en materiaal aan zou geven. Langzaam werd al het verband losgesneden met een scheermesje en schreeuwde Shamima het uit van de pijn terwijl haar familie haar bij haar enkels en handjes vasthield. Het werd voor mij duidelijk dat ze dit hele proces, inclusief het schoonmaken van de wonden en lossnijden van de dode huid, zou moeten doorstaan zonder enige morfine, verdoving of andere pijnmedicatie. Toen ik hier naar vroeg zij Charles dat ze die ochtend een paracetamol had gehad... Al met al duurde de hele behandeling zon 3 uur en ben ik af en toe even weg gelopen omdat bepaalde dingen me iets te veel werden, zo werden de wonden schoongescrubt met erg veel kracht "om te verzekeren dat ze niet geinfecteerd zouden raken" en werd het zelfde niet steriele scheermesje dat werd gebruikt om het vieze verband los te snijden gebruikt om de dode huid los te snijden. Shamima heeft gedurende de 3 uur aan een stuk door geschreewd en ongeveer halverwege heb ik haar een soort sleutelhanger met kralen welke ik in het guesthouse in Accra had gekregen gegeven om in te knijpen en heb ik tevergeefs geprobeerd om haar af te leiden met youtube filmpjes.
Toen Shamima weer terug naar haar bed werd getild viel ze vrij snel in slaap en was het dus ongeveer 13:00 uur. Ik besloot even mee te kijken bij de admissionstable, waar een verpleegkundige een infuusnaald aan het zetten was. In plaats van een stuwband werd er een kapotgeknipte infuusslang om de pols gebonden en vervolgens werd er met 1 naald net zo lang geprikt totdat ze in een vat zat. Het infuus werd niet geflushed of gecheckt maar werd gelijk helemaal dichtgeplakt met pleisters. Er zijn trouwens geen naaldencontainers maar ze hebben op de afdeling een klein gat open gesneden in een verder helemaal dichte kartonnen doos en gebruiken dit als naaldencontainer dus dat is best top.
Even later ging ik nog even meekijken bij de medicatie tafel, een meisje moest medicatie toegediend krijgen via haar infuus en schreewde het uit van de pijn. Omdat dit niet zo veel pijn hoord te doen natuurlijk vroeg ik of het misschien goed was om even te checken, en toen Charles er bij gehaald werd gaf die al snel opdracht aan de verpleegkundige die de medicatie gaf om het infuus eruit te halen. Deze bleek vol met stollingen te zitten welke dus ook door het vat gedrukt zijn bij het inspuiten van de medicatie.
Rond kwart over 2 werd ik weer door Emmanuel opgehaald en gingen we terug naar de compound. Onderweg vertelde hij dat er vanwege de kerst veel geluid en mensen zouden zijn en jahoor, aangekomen op de compound liepen er nog veel meer mensen waarvan ik niet wist wie het waren maar de kids vooral vonden mij allemaal erg interresant. Ik ben toen even bij Edith en Nancy gaan helpen met het eten voor kerst( ik weet nooit precies wie nou voor wie voor wanneer aan het koken is want er wordt echt van 's ochtends vroeg tot 's avonds gekookd hier. Ik mocht groente snijden en even proberen om Banku te roeren wat in een heleboel gelach van de familie resulteerde. Even later ben ik nog even buiten gaan voetballen met de kids en kwam er een hele horde kinderen bij uit de omgeving welke allemaal om de beurt met mij wilde voetballen.
'S avonds kreeg ik noedels met sla erdoor. Na het eten heb ik nog even wat voor school gedaan en toen zijn we met een gedeelte van de familie naar de kerk gegaan, de rest gaat morgen. De kerk was erg saai en lang en ik snapte er niks van maar het mensenkijken en de muziek was gelukkig wel erg vermakelijk. Na de bijna 3 uur durende kerkdienst zijn we terug gereden en ben ik rond half 1 als een blok in slaap gevallen, dit duurde jammergenoeg niet lang want rond een uurtje of 3 begonnen Elias en één van de kippen weer met hun nachtelijke schreeuwwedstrijd waarbij de kip kakelt, Elias de kip nadoet, waarop de kip weer kakelt en dit gaat dan net zo lang door totdat je het verschil niet meer hoort tussen Elias en de kip. Dit was nu dus al 2 nachten op rij gebeurd. Uiteindelijk ben ik gelukkig in slaap gevallen.
Woensdag
Merry Christmas! De woensdagochtend begon rond een uurtje of half 6 toen ik wakker werd, niet van de schreeuwwedstrijd tussen Elias en de kip dit keer, maar van de keiharde ghanese kerstmuziek die uit de speakers kwam donderen. Één liedje stond de hele tijd op repeat, een soort Afrikaans versie van jingle bells; "Dashing through the sun, on the road with glasses on. All along we go, laughing all the way. Bells are ringing loud, everywhere is green. Oh what fun it is to walk on the road with glasses on.
Rond 7 uur kon ik het niet heel veel langer negeren met oordopjes en ben ik maar opgestaan. Eenmaal buiten was de hele familie al weer in de kerstdrukte, iedereen was aan koken of wassen en de muziek gaat aan een stuk door. Ik ben even bij wat meiden gaan zitten waaronder Nancy en ben toen helemaal ondervraagt over mijn leven haha . Toen ze erachter kwamen dat ik een tweelingzus had vonden ze dat allemaal super leuk omdat er 3 tweelingen in de familie zijn blijkbaar en wilden ze heel graag foto's van mijn familie zien. Op het zien van de foto's van Iris lachte ze me keihard uit en zijden ze dat ik een grapje maakte. dussss.
Tegen 9 uur kreeg ik ontbijt, hetzelfde ontbijt als maandag dit keer, een zoort ei met heel veel ui en kruiden welke ik met een heleboel thee moet wegspoelen. Na het ontbijt ben ik weer even op mijn kamer gaan zitten omdat de muziek en het lawaai me iets te veel werd en toen ben ik dus maar even lekker saai een boekje gaan lezen. Tegen 12 uur ben ik weer naar buiten gegaan en heb ik weer lekker gekletst en kreeg ik een bordje papaya voorgeschoteld, in Nederland vindt ik dit nooit zo lekker als het door pakjes fruit ofzo zit maar dit keer was het echt lekker.
'S middags na dat ik buiten met de kids uit de buurt en de familie had gespeeld (de meeste kinderen uit de buurt zijn moslim en gaan met kerst dus langs christelijke families om snoepjes en dergelijke te vragen) kreeg ik weer lunch op mijn vaste eetplekje in de woonkamer, de familie laat mij altijd alleen eten als een soort vorm van respect. Na de lunch werd het erg saai buiten omdat iedereen bezig was met zichzelf klaarmaken dus ben ik maar even binnen gaan kleuren en nederlandse liedjes gaan zingen met Elias en Larissa (een van de nichtjes, die ook 4 is). Toen ik vervolgens even nog op mijn kamer wilde gaan zitten leren voor school kwamen Elias, Larissa en Ibrahim steeds binnen gewandeld om van al mijn spullen te vragen wat het was en hoeveel het koste en of ze het mochten hebben, na dat ik ze al een aantal keer had gevraagd om even in de woonkamer te gaan spelen kwam ik er achter dat mijn deur toch een soort van op slot kan, ondanks dat die dan nog steeds een stukje openstaat.
De woensdag avond werd er kerst gevierd, de hele familie ging rond 7 uur naar de bar van "mama Rose", de oma van de familie. Alle kinderen van baby's af aan gingen ook mee en al gauw zaten we met zn achten in een auto en kreeg ik een baby en peuter op schoot gezet haha. Bij de bar was het een en al muziek en hoe later het werd hoe meer mensen er kwamen. Omdat mama Rose te oud is om te werken helpt alle familie ondertussen mee in de bar, samen met Edith en nog een van de tantes ben ik talapias gaan maken op een soort barbeque. De rest van de avond heb ik met een hele boel familieleden/vrienden van de familie gekletst en iedereen kwam zich even voorstellen en fijne kerst wensen. Ook heb ik denk ik wel 4 flesjes drinken op zo pittig was al het eten wat ik kreeg voorgeschoteld haha. Toen ik vroeg tot hoelaat de meeste mensen zouden blijven vertelde Edith dat ze tot zonsopkomst door zullen dansen, gelukkig was zij ook redelijk moe rond een uurtje of 10 en wist ze dat ik de volgende ochtend ook weer vroeg naar het ziekenhuis moet (baby kliniek gaat deze week niet open ivm de feestdagen) dus zijn wij toen samen met een paar van de kinderen welke ook moe waren terug gegaan en ben ik, nadat ik heel dapper een bucketshower heb gehad in het pikkedonker, lekker gaan slapen. Al met al een hele geslaagde kerst dus.
xxx Jessie
-
26 December 2019 - 09:57
Cindy:
Prachtig stukje weer. Wat een ervaringen! Jeetje wat ben ik trots op je. Luv you ❤️
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley