Apenstreken, klimmen en omvallen in de waterval

Maandag

Op maandagochtend zijn we weer eens lekker vroeg opgestaan, 6 uur. Een buurman van Edith welke gisteravond nog even langs is geweest gaat ons rijden naar de monkey sanctuary en watervallen, en we kunnen de auto (lees: wrak) van de huisbaas van Edith meenemen. Toen we rond 7 uur buiten waren stonden er ineens 2 kinderen, 1 van de huisbaas en zijn neefje oid te wachten omdat die blijkbaar meegingen. Ook ging de vrouw van de huisbaas, Akos, mee en dus hadden we weer eens een lekker volgepropte auto, wat uiteindelijk wel heel gezellig was want zowel de buurman als Akos waren erg gezellig en hadden een goed gevoel voor humor. Toen we, nadat bleek dat de buurman zijn rijbewijs bij een pakje boter had gekregen en gaten in de weg ontwijken niet zn beste talent was, uiteindelijk toch heelhuids in Fiema aangekomen waren kwamen er al gelijk aapjes naar ons toe en op de auto. We gingen nog even snel tickets kopen en een gids zou met ons mee gaan en ondertussen heb ik nog een hele emmer bananen gehaald. Toen we het bos ingingen kwam er gelijk een hele groep apen op de emmer, welke de gids gelukkig vasthad, af en één aap was slim genoeg om een hele tros bananen te jatten en ermee de bosjes in te duiken. Deze gids heeft dit blijkbaar vaker meegemaakt want dook er gelijk achteraan en kwam terug uit de bosjes met bijna de hele tros haha. Terwijl wij keihard stonden te lachen hoorde we ineens een gil en toen was er een aap op Ediths schouders gesprongen. De rest van de tour hebben we heel veel aapjes gezien en vastgehouden en zijn we nog in (als in in de binnenkant) een boom omhoog geklommen. Ook waren de kids die mee waren erg blij en enthousiast totdat één van de apen een zakje pindas uit de handen van een van de jochies jatte en toen was het de rest van de wandeling huilen en krijzen, wat voor ons in een heleboel hilarische filmpjes zorgde. Nadat we nog even naar de craftshop geweest zijn waar ze beelden maken van hout uit het bos en de opbrengst weer terug naar de sanctuaruy gaat gingen we opweg naar de watervallen. Uiteraard wou de auto niet gelijk starten maar nadat de buurman even onder de motorkap heeft staan friemelen, terwijl die stiekem tegen mij toegaf dat die geen idee had wat die aan t doen was, kwam t uiteindelijk toch goed. Een paar uurtjes en een licht geval van zeeziekte vanwege de slechte wegen hier later kwamen we aan in Kintampo.
Hier hebben we even gelunched en toen zijn we naar de waterval gelopen. Bovenaan aangekomen bleek dat er buiten de normale trappen ook een canopy walk (touwbrugparcour) was. Nancy en ik besloten dit te gaan doen en ondanks dat de touwbruggen niet erg stabiel waren en alle kanten op wiebelde was het toch erg grappig, vooral omdat Nancy gedurende de hele walk alleen maar heeft lopen schreeuwen dat ik bij haar moest blijven en dat ze doodging terwijl Edith beneden en ik boven stonden te huilen van het lachen haha. Toen we uiteindelijk toch beneden waren besloten we omdat het weer toch nog wat fris was, niet te gaan zwemmen maar wel even op het vlakke stuk van de waterval wat fotos te maken. Edith bedacht allemaal gekke yoga poses welke meerdere malen resulteerde in een zeiknatte broek omdat we allemaal synchroon omdonderde. Uiteindelijk hadden we het steenkoud en zijn we er maar uitgegaan, wel hebben we heel hard gelachen.
Toen we tegen het eind van de middag weer terug waren in Techiman was iedereen bek af en hebben we allemaal even rustig op bed gelegen. Na het eten hebben we nog even tv gekeken en heel lang zitten kletsen want dit was de laatste avond met Edith.

Dinsdag

Vandaag was by far de zwaarste dag die ik tot nu toe heb gehad in Ghana. Vandaar ook dat het even wat langer heeft geduurd voordat ik dit upload.
Nadat we 's ochtends afscheid hadden genomen van Editg zijn we weer naar het busje zijn gegaan, welke omdat we erg vroeg waren (kwart voor 6) dit keer erg snel vol was. De rit ging vrij snel omdat we vanwege het vroege tijdstip niet zo vaak hoefde te stoppen voor politie/tolweg controles. Tegen een uurtje of half 8 reden we op de snelweg en waren er al meerdere mensen in de bus tegen de chauffeur aan het klagen dat die niet zo veel te hard moest rijden. Ik trok me hier niet zo veel van aan omdat ik half lag te slapen met oordoppen in. Op een gegeven moment voelde we een harde knal en hoorde ik allemaal geschreeuw. De bus schoot nog een paarhonderd meter door naar voren voordat die vol op de rem ging. Mijn eerste gedachte was een geit, wat natuurlijk ook erg vervelend zou zijn maar niet heel bijzonder hier in Ghana. Pas toen een aantal mensen in de bus begonnen te krijzen en bidden en ik achterom door het raam zag dat er een paarhonderd meter terug allemaal mensen uit een dorp naar de weg kwamen gerend had ik door dat het om een kind ging welke door de bus was geraakt. Toen na een paar seconde de shock weg was en de realiteit doordrong ben ik over een paar mensen in de bus heen geklommen en erna toe gerend. Bij het jongetje aangekomen leek hij een jaar of 4 en lag hij met een open been welke met meerdere breuken alle kanten op ging en een paar schaafwonden op zn hoofd bewusteloos op de grond. Het jongetje kwam erg snel bij maar was nog niet aanspreekbaar, toen ik naar zijn hoofd keek zag ik dat deze steeds meer begon te zwellen en dus heb ik geprobeerd aan te geven tegen alle mensen die aan het jongetje aan het trekken en schudden waren om hem te laten liggen maar dat vond niemand nodig blijkbaar. Op een gegeven moment ben ik zelf achter het jongetje zn hoofd gaan zitten en ben deze vast gaan houden maar dat weerhield andere mensen er niet van om te blijven schreeuwen en trekken aan het kindje. Toen de busschauffeur naar buiten kwam werd het alleen nog maar erger en waren er een aantal mannen uit het dorp welke de busschauffeur in elkaar wilden slaan. Uiteindelijk kregen ze toch het besef dat het misschien eerst prioriteit was om het jongetje naar een ziekenhuis te krijgen... Hij werd door 2 mannen aan armen en, jawel, benen (dus ook het zwaar verbrijzelde/gebroken been) opgetild en in de bus op schoot gelegd bij een aantal mensen. Alle passagiers werden terug in de bus gestuurd en ik zat dus een aantal rijen achter het jongetje. Toen het ongeveer 15 minuutjes later weer rustig was en niemand meer was aan het schreeuwen heb ik aan Nancy gevraagd om voor mij te vertalen en heb ik de mannen bij wie het jongetje op schoot zat (rechtop inmiddels, ondanks dat hij nog af en aan wegviel) hem rustig neer laten leggen en zijn hoofd laten stabiliseren, en hem iedere minuut op ademhaling en pols laten controleren. Dit hebben ze gelukkig de hele 40!! Minuten durende rit gedaan. Eenmaal aangekomen bij het "ziekenhuis" in een dorpje in de buurt bleek deze nog primitiever te zijn als dat ik had kunnen bedenken. Binnen gaf ik aan dat het jongetje bewusteloos was geweest en nog steeds af en toe wegviel. De verpleegster pakte het jongetje over, niet op een stretcher of brancard oid, en zij dat ze op een arts gingen wachten om naar zijn been te kijken. Toen ik nogmaals aangaf dat ze zijn hoofd moesten controleren zij ze dat ze dat hier niet konden en toen zijn ze een aparte kamer ingegaan waar ik niet meer bij kon. Ik ben toen naar buiten gelopen en na een half uurtje ongeveer zijn we met de rest van de bus verder gereden richting Tamalé. Ongeveer halverwege zijn we bij een verzamelplaats voor krakkemikkige busjes gestopt en overgeplaatst naar een ander busje met andere chauffeur zodat onze busschauffeur naar het politiebureau kon. Toen we rond 12 uur eindelijk in Tamalé waren was de shock ee beetje weg en hebben Nancy en ik besloten om Joyce, een nieuwe nederlandse vrijwilliger die gister is aangekomen, op te pikken en mee te nemen naar ons huis. Hier werd ik super lief ontvangen door de rest van de familie, welke allemaa erg blij waren dat ik terug was. Ik had in Kintampo nog armbandjes gekocht en die heb ik uitgedeeld en dat vondt iedereen super leuk. Na even met Joyce te hebben gegeten en een poosje te hebben gekletst zijn we nog even naar de stad gegaan, daarna heb ik haar weer thuisgebracht en ben ik zelf ook naar huis gegaan. Waar ik op het avondeten na alleen nog maar heb liggen slapen.

Woensdag
Omdat ik gistermiddag en avond zo veel heb geslapen werd ik vannochtend gelukkig met veel energy wakker, want dit wordt een drukke dag.
'S ochtends ben ik voor de laatste keer naar het ziekenhuis geweest, waar ik nog even anderhalf uur ongeveer heb geholpen en toen van iedereen afscheid heb genomen. Het afscheid van Shamima was erg moeilijk want nadat Charles had vertaald dat ik terug naar huis zou gaan wilde ze mijn hand niet meer loslaten. Gelukkig zag Shamima er vandaag wel een stuk beter en levendiger uit dus dat maakte het wel iets beter. Na het ziekenhuis ben ik doorgereden naar Malshegu en ben ik naar de school gegaan. Hier was het een hele drukke middag met een heleboel wondjes maar ook een heleboel lol met Joyce en de kids. Nadat we rond 2 uur eindelijk konden afsluiten zijn we nog even naar de stad gegaan wat gek genoeg waarschijnlijk de laatste keer was voor mij dat ik in de stad kom. Ik kan niet geloven dat de tijd hier zo snel is gegaan en dat ik vrijdag al weer naar huis ga.
Eenmaal thuis aangekomen bij de stad beslopt ik om nog een keer een was te doen en dat heb ik geweten, want omdat ik bijna naar huis ging vondt de familie het grappig om mij nog een meer te zien zwoegen dus mocht ik het zware gedeelte doen. Anderhalf uur later waren we gelukkig klaar en ben ik gaan rusten.
Morgen ga ik weer naar de school en dan naar Charity om alle gemaakte kleren op te halen, en daarna is het helaas alweer tijd om in te pakken.


xxx Jessie