Na een lange reis aangekomen in Accra

De reis begon vrijdagmiddag in Brussel, na een soepele check-in en douanecheck kon ik door naar de gate waar ik om 14.10 uur uiterlijk moest zijn. Op zn Jessie's kwam ik om 14.08 uur aangelopen en zag toen op een bordje dat de gate was gewijzigd. Ik als een gek daarheen rennen, maar werd vervolgens door de meneer achter de balie volledig uitgelachen en geinformeerd dat het nog wel een poosje ging duren. Na ongeveer drie kwartier wachten konden we dan eindelijk boarden. Toen ik eenmaal gesetteld was kwamen er aan de andere kant van het gangpad twee jonge kinderen zitten en stond ik tegenover een moeder die half in paniek was omdat ze niet naast haar kinderen kon zitten. In de hoop dat ik niet 5 uur lang naast 2 huilende kinderen hoefden te zitten bood ik aan van stoel te ruilen, karma had t alleen niet zo met me te doen want dit resulteerde in 5 uur lang naast een fruit ninja spelend kind aan de andere kant van het vliegtuig zitten. En voor diegene die niet weten wat fruit ninja is, dat gaat samen met een heleboel vliegende ellebogen en irritante geluidjes.
Na meer dan 3500 kilometer kwamen we aan in Caïro waar we met een bus opgehaald werden en naar het vliegveld werden gebracht. Hier werd ik, omdat mijn aanlsuitende vlucht pas zaterdagochtend vertrekt, gelijk doorgestuurd naar een accomodatieservice van egyptair, welke een tijdelijk visum en hotelkamer voor me gingen regelen. Na wachten wachten en nog is wachten werden ik en nog een groep andere mensen opgehaald en in een veel te klein busje naar het hotel een paar minuten verderop gebracht. Daar ben ik als een blok in slaap gevallen om vervolgens 4 uur later weer wakkergebeld te worden dat mijn airport shuttle na een half uur zou vertrekken. Gelukkig ging de ochtend op Caïro een stuk soepeler en kon ik snel op weg naar Accra. Na een onwijs mooie vlucht en een ietwat (lees: enorm) hobbellige landing ben ik eindelijk aangekomen in Accra. Op het vliegveld heb ik mijn backpack en de koffer met materiaal voor het ziekenhuis en wondzorgproject in Tamalé weer opgehaald en ben er jammer genoeg achtergekomen dat de koffer volledig door elkaar gegooid is. (Maar wel bedankt voor het helpen sorteren en inpakken Iris & Anita ;)) Zoals ik al wel had verwacht is die er bij de douane tussenuitgehaald, en hebben ze alles uit en ingepakt en hem vervolgens met een open slotje en een foetsie kofferband weer verder gedaan. Maar ja, hij is er gelukkig dus dan nog maar een keer opnieuw inpakken straks.
Op het vliegveld ben ik met een taxi opgehaald door Tyrone, een van de zonen van Toontje. De reis naar het huis van Toontje duurde vanwege het drukke verkeer best lang en ik had even moeite met het wennen aan de warmte. Wel heb ik onderweg mijn ogen uit kunnen kijken, iedere paar meter staat er iemand wat te verkopen in grote manden op hun hoofd, dit gaat van wasmiddel naar chocoladerepen en letterlijk alles daar tussenin. Het maakt niet uit waar en hoe snel het verkeer rijd, zodra je even stil staat dwarrelen al deze verkopers met mand en al tussen de auto's door om door de ramen heen dingen te verkopen. En begint het verkeer te rijden dan rennen ze gewoon een paar meter mee. Het meest heftige wat ik onderweg toch wel gezien heb waren een groep (stuk of 6) broodmagere honden welke met zijn alle in één puppyformaat bench op de markt stonden, waarschijnlijk om verkocht te worden. Gelukkig heeft Toontje ook 4 honden en een nestje pups welke een heleboel liefde krijgen en welke ik dus ook maar even goed geknuffeld heb. Inmiddels lig ik lekker uit te rusten op mijn kamer in het gastverblijf en ga ik straks als het goed is een Simkaartje halen en een planning maken voor de busreis naar Tamalé etc.

xxx Jessie